حاکمیت به بیماری "دایی جان ناپلئونیسم" گرفتار است

به پا خیز: چند دقیقه پیش خبری را شنیدم که بنظر من اولین و مهمترین گام پیروزی در صحنه مبارزات مردم ایران و البته در عرصه خارجی بحساب می آید. این خبر چیزی به جز احضار تمامی سفرای رژیم جمهوری اسلامی از سوی کشورهای عضو اتحادیه اروپا نمی باشد. من شخصا موافق با دخالت بیگانگان در امور و مسایل داخلی ایران نیستم، اما باید توجه کرد تعریفمان از دخالت چیست و چگونه آن را تفسیر می کنید

بسیاری از افراد که تحت تاثیر رسانه های رژیم جمهوری اسلامی هستند، این گونه برخوردها را دخالت آشکار بیگانگان در امور داخلی ایران می دانند و انگشت اتهام را بسوی آنان دراز می کنند و از آن مهم تر آنکه سران نظام و بخصوص رهبر ایران قصد دارند تا هرگونه نارضایتی و یا نافرمانی مدنی را مرتبط با عوامل خارجی بدانند

متاسفانه اینبار هم سران نظام علیرغم باور قلبی خود، قصد پذیرفتن این موضوع که مردم و توده های متفاوت ایشان بصورت خودجوش به میدان آمده اند را ندارند

ایشان هنوز نپذیرفته اند که در عصر تکنولوژی دیگر نمی توان همچون دهه 60 سرکوب ها و جنایت های ضد بشری را مخفی نگاه داشت وامروز دیگر ملت تاب شنیدن خط و نشان کشیدن های آقایان مبنی بر بریدن زبانها و قطع سر ها را نداشته و این گونه موارد را برنمی تابند

اصلا بیایید بگونه ای دیگر و از یک زاویه مجزا به این موضوع نگاه کنیم. به زمان حمله اعراب به ایران برگردیم. اگر هم اکنون نیز مردم آنچه که در هنگام حمله اعراب به ایران کردند بکنند; ولی اینبار نه از فرط ظلم و ستم موبدان زرتشتی که از ظلم حاکمان متحجر این دوره خود با یک نیروی نظامی و یا قدرت خارجی همکاری نمایند و به آغوش بیگانه پناه ببرند، باید از آنان خرده گرفت؟

زمانیکه این مردم صبور تحت بدترین شرایط از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و آزادی های سیاسی به سر می برند و حتی اجازه ابراز عقیده خود بصورت مسالمت آمیز را نمی یابند، چه توقعی می توان از آنها داشت؟

اما باز هم می بینیم که آنان به دنبال آشوب، هرج و مرج و قتل وغارت نیستند. پس چطور برخی افراد به خود اجازه می دهند این خیل عظیم جمعیت را جملگی تحت فرمان عوامل خارجی و قدرتهای بیگانه بدانند؟

آنچه مسلم است آنکه مردم ایران امروز تجارب بسیاری در این زمینه آموخته اند و مهم تر آنکه بهای سنگینی نیز برای این تجارب پرداخته اند، بنابراین معادلات و فرمول هایی که امروز حکومت برای سرکوب مردم و یا به بیراهه کشاندن این جنبش در سر دارد، دیگر بکارنمی آید. امروز دیگر مردمی که در خیابانها هستند خود بهتر از هر کسی می دانند که برای چه بیرون آمده اند. در این بین همانگونه که پیش بینی می شد دولتهای خارجی نیز صدای مردم ایران را شنیدند واین آن چیزی نیست جز آنکه ایشان این دولت را به رسمیت نشناسند و این یک حربه کاملا دموکراتیک است که از طرف این دولتها و به نفع مردمی تحت ستم بکار گرفته می شود

این موضوع نه تنها دخالت خارجیها و بقول "دایی جان ناپلئون" انگلیسیها بحساب نمی آید که اگر آقایان سری به زونکن های خاک خورده رونوشت معاهدات بین المللی و منشورهای بین ملل بزنند، تایید گفته های من و هزاران انسان دیگر را درمی یابند

البته نباید از این نکته غافل شد که خود آقایان بهتر از همه از اصل ماجرا خبر دارند ولی از آنجاییکه ساده لوحانی چون من هنوز در این جامعه به وفور یافت می شوند، لیکن آنان نیز بدشان نمی آید که هر مشکلی را به گردن شیطان بزرگ و یا خبیث بزرگ انداخته و خود را بی گناه معرفی کرده و مردم را باخود و پشت سر خود معرفی نمایند