! کاش اگر می شد، اینبار اینقدر زود دیر نمی شد

به پا خیز: بدون شک بهروز جاوید تهرانی از آندسته مبارزانیست که دین خود را به خویشتن خویش، به ایده و اهداف حق طلبانه اش، به جنبش آزادی خواهی جامعه ایران امروز و همچنین تاریخ و دفینه گرانبهای دیکتاتور ستیزی این مرز و بوم، با وجود و هستی خویش پرداخته است

بهروز جاوید تهرانی در طی 10 سال گذشته تقریبا اغلب اوقات را در زندان و در زیر بدترین نوع شکنجه های بازجویانی چون سعید شیخان و دیگر جلادان زندانهای متفاوتی از جمله اوین و گوهردشت سپری کرده است. بدلیل تحمل این گونه فشارها در طی این مدت و همچنین اعتصاب غذاهای متعدد، امروز دچارعوارض شدید جسمی و بیماریهای متفاوتی است

در چند روز گذشته نهادهای حقوق بشری ایرانی به صورت مکرر یادآور شده اند که اوضاع جسمی بهروز رو به وخامت نهاده و علیرغم این موضوع، حاکمیت از اعطای هر گونه خدمات پزشکی و حقوق اولیه به وی، امتناع می ورزد

آری، امروز بازهم به همراه سایر نهادها و فعالین حقوق بشر ایرانی فریاد می کنیم که جان بهروز جاوید تهرانی در خطر است و حاکمیت در پوشش فضای انتخاباتی کشور بنوعی قصد حذف فیزیکی وی را دارد

اما کجاست گوش شنوایی که باید بشنود؟ تفاوت بهروز با رکسانا صابری در چیست؟ اگر خانم صابری یک خبرنگار است و آزادی حق مسلم ایشان است، بهروز هم یک فعال حقوق بشر و یک حامی واقعی زندانیان سیاسی و خانواده های آنها بوده است. آیا تنها تفاوت بهروز و امثال بهروز ها که مظلومانه و در گوشه سیاه چالهای رژیم جمهوری اسلامی شکنجه می شوند، تحقیر می شوند و نهایتا جان می بازند، با خانم صابری در ملیت دوم ایشان است؟

اگر بهروز هم در مدت زندانی بودنش سرود ملی آمریکا را زیر لب زمزمه می کرد و یا دارای پاسپورت آمریکائی بود باراک اوباما و هیلاری کلینتون به بازداشت او معترض می شدند؟

یا شاید اگر از مادری ژاپنی متولد می شد مستحق حمایت و آزادی بود؟

تا کی می بایست فجایعی چون حوادثی که برای اکبر محمدی، امیر حشمت ساران، امید رضا میر صیافی و ....بوقوع پیوست را برای بهروز و بهروزهائی که در زندانهای رژیم در بند هستند را انتظار کشید؟

چرا تنها و تنها در حد یک خبر در قبال این موضوع عکس العمل نشان می دهیم؟ چرا گزارشگران بدون مرز و یا هر سازمان بین المللی دیگری یک حرکت بین المللی نمادین همچون اعتصاب غذا و یا تحصن را برای بهروز جاوید تهرانی نیز ترتیب نمی دهند؟

چرا و تا به کجا تبعیض ها را تحمل کنیم؟

نگذاریم این بار و در مورد بهروز خیلی زود دیر شود و بعد از آن هر کس پشت یک تریبون فریاد و داد و هوار به راه بیندازد که آنوقت دیگر سودی ندارد