قلم ها را به روى خاك نياندازيم

صدائى نعره زد برخيز
که ياران سخت غمناکند
پرستوها همه رفتند و لاله ها
سر به روى خاك مى مالند

نگاهى با هياهو
وليکن سرد و نمناك
به سويم هجمه اى آورد
که ياران دبستانى
به پشت ميله هاى آهنين ٬ غمگين و محبوسند

سرودى با ترانه هاى پائيزى
به گوشم لحظه اى نجوا کنان پر زد
که آزاد مردان و زنان کشورت ايران
در بند دژخيمانى از جنس دد و ديوند

سکوتى ناگهان بر پيکرم ناليد
سرشکى بر کوير گونه ام غلطيد
دل ديوانه از عشق وطن
بر خودش پيچيد

وليکن
ناگهان انديشه اى بر آسمان ذهن من چرخيد
که اکنون
گر چه از خاك و ريشه و ياران خود دورم
اما نيك مى دانم
گر من و تو
قلم ها را به روى خاك نياندازيم
و بر راهى براى تابش خورشيد
به روى تاريک خانه هاى نامردان بيانديشيم
شکوفا گشتن و آزادى ايران
رها گشتن ز بند ناجوانمردان
و پايان جفاى اين ستمکاران
لحظه اى نزديك نزديك است

على سورى