به بهانه سالروز تولد وبلاگهاى به پا خيز و دست نوشته هايم در تبعيد

روزها گذشت از رويش جوانه اى
که سال پيش
به سمت قبله ام وطن
آهسته پا گرفت
در گذار از اين زمان
گر چه شاخه هاى عشقمان
خشکيده و افسرده گرديد
در هواى تلخ اين ديار دور
ليکن هنوز
ريشه راه مى زند به سوى سرزمينمان
ساقه بانگ مى دهد به غنچه ها
که هان
سر برآوريد از ميان شاخه ها
نه اينك وقت آرميدن است
و اين ميان
ناگهان
صدائى از سر خشم و نفرتى عجيب
نعره مى زند بر اندام بيشه ها
که خيز برآوريد و همصدا شويد
از براى خاکمان
که محبوس دژخيم و اهريمن است

به بهانه اولين سالروز تولد وبلاگهاى به پا خيز و دست نوشته هايم در تبعيد

به همين بهانه ضمن چاپ دوباره اولين مطلب اين وبلاگها (( تو اى ايران تحمل کن )) مجددا با قلم خود پيمان مى بندم که تا آزادى وطن از سلطه اهريمنان از پاى ننشسته و سکوت اختيار ننمايم

نگاه تشنه ام را اى وطن درياب

که سرشار از همه عشق و وفاداريست

تو بر لرزيدن دستان من بنگر

که فريادش همه لبريز تنهائيست

تو اى ايران

اى سرزمين سربلند خطه مشرق

تو اى فرياد بى پايان آزادى

نداى هر زن و مردت

تو اى آئينه عزت

مظهر عفت

نماد غيرت و قدرت

به زير چکمه هاى حاکمان خائنت امروز

همانا استوار و پاى برجا

تحمل کن

که مى دانم

دماوند و خزر تا نيلى عمان

بلوچ و گيلك و فارس و عرب ٬ آشفته و حيران

لروترك و ترکمن ٬ تا کرد کردستان

جگر خونند و فريادها به دل دارند

از جفاى بى حساب ناجوانمردان

تحمل کن

که درد ما همه يکسان يکسان است

و آزاديست درمانش

که بر لبها و در اطراف ما

بى رنگ و پنهان است