جان زندانیان سیاسی در خطر است

وقتی حُجت الاسلام دُری نجف آبادی ، داستان کل جمهوری اسلامی قتل اکبر مُحمدی و فیض مهدوی را با "حق بودن مرگ" توضیح می دهد ، این گُفته را نه تنها یک هشدار بلکه ، تهدیدی مُستقیم باید ارزیابی کرد
آقای دُری نجف آبادی همان کسی است که از موضع وزیر اطلاعات "کابینه اصلاحات" ، با استدلالهایی مُشابه، ماموران خود را برای سلاخی داریوش فروهر، بُریدن پستان پروانه اسکندری و طناب کُش کردن مُحمد مختاری و مُحمد جعفر پوینده ، راهی کرد
فاتالیسمی که آقای دادستان در توضیح مرگ آخرین قُربانیان دستگاه امنیتی – قضایی تبلیغ می کُند ، نقش او در چرخه ی تبهکاری سازمان یافته دولتی را نیز به خوبی به تصویر کشیده است. صرف نظر از این که حُجت الاسلام دُری نجف آبادی در لحظه ردای کُدام پُست قضایی یا امنیتی را به دوش افکنده باشد ، خود را عزراییلی می داند که می تواند به گونه انحصاری پیرامون "حق" یا ناحق بودن مرگ دیگران تصمیم بگیرد و آن را به اجرا بگُذارد

در این چارچوب فکری ، قوانین و مُقرراتی که او بر حسب وظیفه شُغلی نمایندگی می کُند ، ارزشی بیشتر از تزیینات سودمند یک بالماسکه ی دایمی در عالیترین رده های تصمیم گیری "نظام" نمی یابد
بی پروایی خونسردانه آقای دُری نجف آبادی برای به تمسخُر گرفتن رویه های حقوقی زیر عنوان تعیین "حق" و جبری و بی اهمیت دانستن مرگ مُخالفان و دگراندیشان ، از جمله ویژگیهایی است که او را به مقام یک آمر سابقه دار تبهکاری دولتی بر کشیده است
او در جایگاه یک مسوول قضایی ، با شانه بالا انداختن علنی در برابر قتل دو زندانی سیاسی ، آمادگی خود و رووسایش برای ادامه دادن به این جنایات و پُشتیبانی از آن را مورد تاکید قرار داده است

منصور امان