جهان و جهانیان را به حمایت بخوانیم

به پا خیز: این روزها و پس از تایید نهایی نتیجه انتصاب محمود احمدی نژاد از سوی شورای نگهبان، این سوال در ذهن همه افرادی که بنوعی در مسئله انتخابات شرکت کرده و تاثیر گذار بوده اند و یا ایرانیانی که فقط اخبار اتفاقات روزهای پس از انتخابات را پیگیری می کرده اند شکل گرفته که، سرانجام چه خواهد شد؟

دوستی از من می پرسید: آیا موسوی را دستگیر می کنند؟ شخص دیگری اعتقاد داشت که همه چیز تمام شده و حکومت، این جنبش را هم سرکوب کرده است. اما دوست دیگری در حالی که بشدت از این نظر برافروخته است

می گوید: پس تکلیف خونهایی که بر زمین ریخته شده چه می شود؟

وقتی بدقت اظهار نظرها و سخنان متفاوتی که در این دو روز شنیده ام را بار دیگر از ذهن می گذرانم و آنها را با حوادث و اتفاقات اخیر مقایسه می کنم به یک نتیجه می رسم و آن اینکه، نه تنها هیچیک از اتفاقات رخداده حتی از سوی خبره ترین و آگاه ترین مفسرین، تئوریسین ها و تحلیل گران ایران و جهان قابل پیش بینی نبود، که عکس العمل ها، مقاومت مردمی و همگانی شدن و فرا مرزی شدن این جنبش نیز از ذهن خوشبین ترین منتقدان و مخالفان رژیم نیز عبور نمی کرد

این همه نتیجه وقاحت، استبداد و دیکتاتوری غیر قابل تصور دستگاه حاکمه از یکسو و لبریزی کاسه صبر مردم و قبول پرداخت بهای سنگین دموکراسی خواهی آنان از سوی دیگر است

از آنجائیکه رژیم از این اتفاقات ( لا اقل تا این زمان ) درسی نگرفته و روز به روز به جای گردن نهادن به خواست توده های مردم، بر شدت سرکوبها و بکارگیری روشهای خشن تر روی آورده، و از آنطرف هم، مردم داخل و خارج هماره حضور خود را به انحای مختلف (در جهت اعتراض به کودتای انتخاباتی در ایران ) حفظ نموده اند، پس

پیش بینی اتفاقات آتی نیز کار ساده ای نخواهد بود

از یکسو رهبری ایران و دولت کودتا ثابت کرده اند که به هیچ کس و هیچ چیزی رحم نمی کنند و خود را پایبند به هیچیک از اصول انسانی، بین المللی و حتی قانون اساسی خود نیز نمی بینند. از سوی دیگر نیز مردم هم عقب

ننشسته اند و در همین مدت کوتاه راه درازی را پیموده اند

یکی از مهمترین ارکان این مبارزه، انعکاس اخبار آن در سطح جهان و رساندن صدا و پیام مردم داخل ایران به گوش دولتها و مردم سایر کشورها بوده است. این امر محقق نشده است مگر با حضور چشمگیر ایرانیان مقیم خارج از کشور

به نظر من در این رابطه و از این پس نقش ایرانیان خارج از کشور پررنگ تر هم می شود، تا با ادامه حضور خود و فشار بر افکار عمومی بین المللی عرصه را از خارج بر کودتاچیان تنگ تر و تنگ تر نمایند

یکی از این راهها میتواند آن باشد که ایرانیان ساکن هر شهر و یا کشور با تنظیم و ارسال درخواست هایی به شهرداری های شهرهای محل سکونت خود و یا پارلمان یا هر نهاد مسئول در این زمینه، مبنی بر نامگذاری یکی از خیابان های آن شهر و یا یکی از خیابان های پایتخت آن کشور به نام "ندا" که امروز همه دنیا او را بعنوان سمبل این جنبش می داند، عملا زمینه را برای زنده نگاه داشتن اسم و راه این جنبش فراهم نمایند

این پیشنهاد می تواند در کنار سایر پیشنهادهای مطروحه، موجب شود تا هر روز فشارهای سیاسی و اقتصادی بر رژیم کودتایی بیشتر گردیده و عملا ایرانیان خارج از کشور بعنوان یک پتانسیل بزرگ، نقش خود را در این مبارزه به خوبی ایفا نمایند